६०
नेदी दुःख देखो दासा नारायण । ठेवी निवारून आल्या आधी ॥१॥
आधी पुढे शुध्द करावा मारग । दासा मागे मग सुखरूप ॥२॥
पर्वतासि हात लाविला अनंते । तो जाय वरते आपेआप ॥३॥
आपल्या आपण उचलिला गिरी । गोपाळ हे करी निमित्यासि ॥४॥
निमित्य करूनि करावे कारण । करिता आपण कळो नेदी ॥५॥
दिनाचा कृपाळू पतितपावन । हे करी वचन साच खरे ॥६॥
सांगणे न लगे सुखदुःख दासा । तुका म्हणे ऐसा कृपावंत ॥७॥
४५६६ पृ ७६५ (शासकीय), ३८६७ पृ ६८१ (शिरवळकर)