२७
भक्तीसाटी केली यशोदेसी आळी । थिंकोनिया चोळी डोळे देव ॥१॥
देव गिळुनिया धरिले मोहन । माय म्हणे कोण येथे दुजे ॥२॥
दुजे येथे कोणी नाही कृष्णाविण । निरुते जाणोन पुसे देवा ॥३॥
देवापाशी पुसे देव काय जाला । हासे आले बोला याचे हरि ॥४॥
यांचे मी जवळी देव तो नेणती । लटिके मानिती साच खरे ॥५॥
लटिके ते साच साच ते लटिके । नेणती लोभिके आशाबध्द ॥६॥
सांग म्हणे माय येरु वासी तोड । तंव ते ब्रम्हांड देखे माजी ॥७॥
माजी जया चंद्र सूर्य तारांगणे । तो भक्तांकारणे बाळलीला ॥८॥
लीळा कोण जाणे याचे महिमान । जगाचे जीवन देवादिदेव ॥९॥
देवे कवतुक दाखविले तया । लागतील पाया मायबापें ॥१०॥
मायबाप म्हणे हा चि देव खरा । आणीक पसारा लटिका तो ॥११॥
तो हि त्यांचा देव दिला नारायणे । माझे हे करणे तो हि मी च ॥१२॥
मी च म्हणउनि जे जे जेथे ध्याती । तेथे मी श्रीपति भोगिता ते ॥१३॥
ते मज वेगळे मी तया निराळा । नाही या सकळा ब्रम्हाडांत ॥१४॥
तद्‌भावना तैसे भविष्य तयाचे । फळ देता साचे मी च एक ॥१५॥
मी च एक खरा बोले नारायण । दाविले निर्वाण निजदासां ॥१६॥
निजदासां खूण दाविली निरुती । तुका म्हणे भूती नारायण ॥१७॥
४५३४ पृ ७५५ (शासकीय), ३८३५ पृ ६६९ (शिरवळकर)