३७
गोपाळा उभडु नावरे दुःखाचा । कुंटित हे वाचा जाली त्यांची ॥१॥
जाले काय ऐसे न कळे कोणासी । म्हणती तुम्हांपासी देव होता ॥२॥
देवासवे दुःख न पवते ऐसे । काही अनारिसे दिसे आजी ॥३॥
आजी दिसे हरि फांकला यांपाशी । म्हणउनि ऐशी परि जाली ॥४॥
जाणविल्याविण कैसे कळे त्यांसी। शाहाणे तयांसी कळो आले ॥५॥
कळो आले तीही फुंद शांत केला । ठायींचाच त्याला थोडा होता ॥६॥
होता तो विचार सांगितला जना । गोपाळ शाहाणा होता त्याणे ॥७॥
सांगे आता हरि तुम्हा आम्हा नाही । बुडाला तो डोही यमुनेच्या ॥८॥
यासी अवकाश नव्हेचि पुसता । जालिया अनंता कोण परि ॥९॥
परि त्या दुःखाची काय सांगो आता । तुका म्हणे माता लोकपाळ ॥१०॥
४५४४ पृ ७५९ (शासकीय), ३८४५ पृ ६७४ (शिरवळकर)