४४
निजदास उभा तात्काळ पायापे । स्वामी देखे सर्पें वेष्टियेला ॥१॥
लहान थोरे होती मिळाली अपारे । त्याच्या धुधुकारे निवारिली ॥२॥
निघता आपटी धरूनि धावामधी । एकाचेचि वधी माथा पाये ॥३॥
एकी जीव दिले येताच त्या धाके । येतील ती एके काकुलती ॥४॥
यथेष्ट भक्षिली पोट धाये वरी । तव म्हणे हरि पुरे आता ॥५॥
आता करू काम आलो जयासाटी । हरि घाली मिठी काळयासी ॥६॥
यासी नाथूनिया नाकी दिली दोरी । चेंडू भार शिरी कमळाचा ॥७॥
चालविला वरी बैसे नारायण । गरुडा आळंगुन बहुडविले ॥८॥
विसरु न पडे संवगड्या गाई । यमुनेच्या डोही लक्ष त्यांचे ॥९॥
त्याच्या गोष्टी काठी बैसोनि सांगती । बुडाला दाविती येथे हरि ॥१०॥
हरिचे चिंतन करिता आठव । तुका म्हणे देव आला वरी ॥११॥
४५५१ पृ ७६२ (शासकीय), ३८५२ पृ ६७७ (शिरवळकर)