|
जाणटे
पिरायेंत आपूण पंडित जावंचें अशें बीड परगण्याच्या देशपांडे हाका दिसपाक लागलें.हें
पिरायेंत पाठपाठांतर अभ्यास करून पंडित जावप अशक्य देखून तो आळंदीक ज्ञानदेव
म्हाराजालागीं धरणें धरून बसलो.ज्ञानदेव म्हाराजान ताका सांगलें: '' बाबा, तूं
देहूक श्री तुकोबाकडे वच.कोर्ट सद्या थंय आसा. '' म्हणून तो देहूक आयलो.त्या समयार
तुकाराम म्हाराजान एकतीस अभंग केले.देवाचो धांवो करपी अभंग सात आनी उपदेश अभंग इकरा
हांतूत तुकाराम म्हाराजांचो बोध, विचारसरणी, उपदेशाची पध्दत आनी तत्त्वज्ञान ही
पळोवंक मेळटात.तुकोबान पयली देवाक उलो मारलो: '' देवा तुका सांगले बगरय अंतरांलें
गुपीत कळूं शकता.तेन्ना अभयदान दिवन आळीकाराचें समाधान करचें आनी आपली लज आपूण राखची.''
न सांगता कळे अंतरीचें गुज । आतां तुझी लाज तुज देवा
॥1॥
आळीकर त्यांचे करी समाधान । अभयाचे दान देऊनी ॥2॥
धरणेकऱ्यास उपदेश
पोथयो, पुस्तक आनी ग्रंथ पळोवपाचे भानगडीत आतां पडूं नाका.बेगोबेग तूं आता हेंच एक
कर.देवाखातीर देवाक आळय.म्हातारपण आयलां, तेन्ना आतां कळाव कित्याक करचो?
देवाचिये चाडे आळवावे देवा । वोस देहभाव पाडोनियां ॥1॥
तूं मनाक गोविंदाचो छंद लाय मागीर तूंच गोविंद जातलो.
गोविंद गोविंद । मना लागलिया छंद ॥
मग गोविंद ते काया । भेद नाहीं देवा तया ॥1॥
सुखान अन्न खा आनी परमात्म्याचें चिंतन कर.हरी कथा ही माऊली आनी सुखाची समाधी,
शिणिल्ल्याची सावली आनी विसवाचें स्थान आसा.
सुखाची समाधी हरीकथा माऊली । विश्रांति साऊली शिणलियांची ॥1॥
हेरांनी उपास करचो.विठ्ठलाच्या दासान चिंता भायर मारची.आमच्या आंगांत सगळे बळ
आयलां.म्हाराजान हो मोलादीक उपदेस त्या धरणेकाराक केलो -- ताणें मुर्खपणान कितें
केले --
देवाचे उचित एकादश अभंग । महाफळ त्याग करोनि गेला ॥ |
