|
श्री तुकाराम म्हाराजांची कीर्त शिवाजी राजे हांच्या कानार
गेली.तांणे म्हाराजांकडे दिवटयो, सत्री, घोडे आनी भांगरशिंगर सेवकांबरोबर धाडून
दिलें.तुकोबान तें घेतलें ना.वांगडा चार अभंगाचें पत्र दिवन ती देणगी शिवाजी राजाकडे
परथी धाडली.तांणे देवाक म्हणलें:
नावडे जे चित्ता । ते तूं होशी पुरविता
॥1॥
दिवटयो, सञ्यो घोडे हांचो काय म्हाका फायदो जांवचो ना.देवा हातूंत तूं म्हाका
कित्याक घुसपायता? म्हाराजांच्या हे निरपेक्षतायेचे शिवाजी राजांक अजापूच जालें
आनी ते आपूण जावन म्हाराजांचे भेटेकवस्त्रां - भूशणां, अलंकार, म्होरो घेवन
सेवकांसयत लोहगांवाक आयले.तें राजद्रव्य पळोवन तुकोबान म्हणलें --
काय दिला ठेवा । आम्हा विठ्ठलचि व्हावा ॥1॥
तुम्ही कळले ती उदार । साठी परिसाची गार ॥2॥
तुका म्हणे धन । आम्हा गोमांसासमान ॥3॥
मूंय आनी राजा आमकां दोनूय सारकींच.तेच भशेन भांगर आनी माती आमका समानच दिसतात.
मुंगी आणि राव । आम्हा समानचि जीव ॥1॥
सोनें आणि माती । आम्हा समानचि चित्तीं ॥2॥
हांव ह्या गजालींनी सुखी जावचो ना तर तुमी देवाचे नांव घेयात आनी श्रीहरीचे सेवक
आपणाक म्हणून घेयात.
आम्ही तेणें सुखी । म्हणा विठ्ठल विठ्ठल मुखी ॥1॥
म्हणवा हरिचे दास । तुका म्हणे मज हे आस ॥2॥
म्हाराजांच्या हे जापेन
प्रभावीत
जावन राजान राज्यच सोडून दिलें आनी तुकोबाचे भजन कीर्तन आयकूंक लागले, तेन्ना
तुकोबांनी तांकां आनी तांच्या सेवकाक क्षात्र धर्माचे म्हत्त्व सांगलें.
आम्ही जगाला उपदेश करावा । आपण क्षात्रधर्म
सांभाळावा ॥
भांडण पडले असतां सेवकांनीं स्वामीच्या पुढे
व्हावें ।
स्वामीपुढें व्हावें पडता भांडण ॥
गुळयो, बाण हांचो वर्शाव जातकच सैनिकांनी तो सोंसचो.आपणांक राखून शत्रूक
फटोवंचें.आनी तांचे
सगळें लुटून व्हरचें.शत्रूक आपणे पत्तो लागूंक दिवंक जायना.
आपणे आपल्या स्वाम्या खातीर जीवाचेर उदार जावंचें, अशे जाचे सैनिक - सेवक आसतात तोच
त्रैलोक्यांतलो समर्थ राजा आसता. तुकाराम म्हाराजांनी शिवाजी राजाक आशिर्वाद दिवन
निरोप दिलो.शिवाजी राजान आनी सैनिक हांणी म्हाराजांचो उपदेश मनांत दवरलो आनी
प््रात्यक्ष करणेंत हाडलो. म्हाराजांच्या आशिर्वादान शिवाजी राज समर्थवंत म्हाराज
जाले.
माझ्या विठोबाचा कैसा
प्रेम
भाव । आपणचि देव होय गुरू ॥1॥
ज्ञानमार्गात गुरूचें व्हडपण विशेश पूण भक्ती मार्गात तितलें ना.
मेघवृष्टीने करावा उपदेश ।
ह्या विचारधारेचे म्हाराज अद्वैत शास्त्राची म्हाराजांक मातूय आवड नाशिली.
अद्वैताची वाणी । नाही ऐकत मी कानी ॥1॥
म्हाराजांचे सगुणाचेर चड
प्रेम
आसलें.हाका लागून तुकाराम म्हाराज श्री गुरूक शरण गेले ना.
अद्वैतशास्त्र नावडे यासी । यास्तव शरण न जाय सदगुरूशी ॥
पुढें वाट पडेल ऐसी । गुरू भक्तीशी अवरोध ॥
एक श्रेष्ठ आचरला जैसे । जन पाहोनि वर्तती तैसें ॥
तरी आपण धरूनि विप्रवेश
। द्यावा तुकयासी अनुग्रह ॥
सपनांत तुकाराम म्हाराज इंद्रायणीत न्हाण घेवन देवळांत वतना तांणे रस्त्याचेर एक
ब्राहमण पळेलो आनी ताका नमस्कार केलो.ब्राह्मणान
संतुष्ट जावन तुकोबाच्या मस्तकाचेर हात दवरलो आनी 'रामकृष्ण हरि' मंत्र दिलो. आपली
परंपरा सांगली. माघ शुध्द दसमीक ही घडणूक घडली.
सापडविले वाटे जात गंगास्नाना । मस्तकीं तो जाणा ठेविला कर ॥2॥
राघव चैतन्य केशव चैतन्य । सांगितली खुण मालिकेची ॥4॥
बाबाजी आपुले सांगितलें नाम । मंत्र दिला रामकृष्ण हरि
॥5॥
माघ शुध्द दशमी पाहोनि गरूवार । केला अंगीकार तुका म्हणे
॥6॥
तुकाराम म्हाराजांनी आपूण जावन कोणाचकडे मंत्र मागलो ना.ते म्हणटात.
नाही म्यां वंचिला मंत्र कोणापाशीं । राहिलों जिवाशी
धरोनियां ॥1॥
म्हाराज म्हणटात: म्हाका कान फुंकप खबर ना.आनी म्हजेकडे एकांताचे ज्ञान ना पण जो
देव कोणेच
दोळयांनी पळोवंक ना तो हांव दाखयन.
नेणो फुंको कान । नाहीं एकांतीचें ज्ञान ॥2॥
नाहीं देखिला तो डोळा । देव दाखवूं तें कळा ॥3॥ |
